Als we de Rotterdamse Oude Binnenweg inlopen zegt m’n meisje: ,,Volgens mij is dat daar een café voor iets minder rijke mensen.” Ik zeg okee. Het is vrijdagmiddag. We gaan biertjes drinken.
Ik was er al eerder langsgelopen, maar de plek was me nooit echt opgevallen. Voor de deur, op het terras dat uit een enkel bankje bestaat, zit een groep mensen die rechtstreeks uit een lekker ranzig kraakpand lijkt te zijn gekropen. In 1983 dan. De gloriedagen van punk en drugs, zonder toekomst. Bomberjacks, kistjes, kapotte petjes, afgetrapte sneakers, vale tatoeages en wazige blikken. Ruw en doorleefd maar vrolijk alsof er inderdaad geen morgen is. Het moet nu gebeuren. Lees verder Vrienden maken →
Als we bij elke grote gebeurtenis terug blijven grijpen naar historische analogieën voor duiding – als houvast – dreigt Hegels adagium “Het enige dat we leren van de geschiedenis is dat we niets leren van de geschiedenis” inderdaad bewaarheid te worden.
De revolte in de Arabische wereld wordt te pas en te onpas vergeleken met de serie revoluties die eind jaren tachtig, begin jaren negentig een einde maakte aan het communisme in Europa. Maar begrijpen we hierdoor de situatie in Egypte, Libië of Jemen beter? Los van het feit dat de vergelijking op de meeste plaatsen gewoon mank gaat is het de vraag of de duiding van de huidige opstanden ook maar iets geholpen is met een nieuwe wanhopige poging tot historische gelijkstelling. Lees verder Lof der onbegrip →
Daar hebben we geen god meer voor nodig